Dodentocht 2010: het verslag
Het ergste leed is alweer enkele dagen geleden, en eindelijk vind ik de moed om een verslagje op te stellen over de Dodentocht, editie 2010.
Londerzeel – 17u00:
Dat het niet voor niets vrijdag de 13e is, valt zowat aan alles te merken . De voorbereidingen voor Laurens’ feestweekend lopen uit en niets lijkt in orde te komen. Van de spanning krijg ik amper een hap door mijn keel.
Kevin, die gekend staat om zijn licht afwijkende uurregeling is op tijd, maar deze keer ben ik niet klaar voor vertrek.
Londerzeel – 18u10:
We kunnen eindelijk vertrekken. Ik heb het gevoel dat de fietszakken van Godelieve correct gevuld zijn en dat de voorraad voor Wouter klaar is. Met z’n tweeën rijden we – ieder in zijn eigen wagen – richting Bornem. Parkeren doen we als vanouds op de Puursesteenweg, wat nog een behoorlijk stukje stappen is tot aan de start. We worden voorbijgereden door een toeterende wagen. Het is CTG-collega Christine die op weg is naar huis.
Bornem – 18u45:
De startstrook is anders ingedeeld dan vorig jaar. Veel deelnemers die vorig jaar achteraan moesten starten hebben hun lesje geleerd en zijn ruimschoots op tijd gearriveerd. Wij spijtig genoeg niet. Met een vriendelijk woord en een verontschuldigende glimlach banen we ons een weg dichter naar de finish. Kevin plaatst zijn klapstoeltje op pakweg 200m van de startlijn, met een 400 tal deelnemers voor ons. Het wachten kan beginnen.
Bornem – 20u25:
De spanning snijdt door de massa. Wie nog neerzat staat haastig recht. Niemand weet waarom, het is immers nog meer dan een halfuur wachten. Enkele regendruppels doen de sfeer danig zakken. Iedereen kent de weersvoorspelling (af en toe een bui), maar hoopt van harte dat Frank & Sabine zich vergissen.
Bornem – 21u00:
Vlak voor de start. Al het afval wordt naar de kant van de weg gesmeten. Ik geef Kevin nog een stevige knuffel en wens hem alle succes. Hij is beter getraind dan ik, maar toch hoop ik hem tot na de finish niet terug te zien. Eergevoel, weet je wel?
Bornem – 21u01:
Hopla, we zijn vetrokken! Een drukte van jewelste. De wandelaars voor me vormen een quasi ondoordringbare haag. Het duurt tot voorbij Bornem centrum alvorens ik wat tempo kan maken. Ik kon wel duidelijk de Relegators onderscheiden langs de kant van de weg. Tof dat ze me een hart onder de riem komen steken!
Temse – 21u14:
Bornem centrum ligt achter ons, en we lopen parallel aan de N16. Het tempo ligt hoog, maar dat is nu eenmaal mijn stijl. Dankzij dit tempo haal ik verschillende lopers en wandelaars in.
In de bocht aan Temse Brug passeer ik Wouter en Jan, die ik Kevin’s Vaseline overhandig. Een korte update leert me dat ik in zesde positie loop. Blijkbaar ben ik sneller aan het lopen dan gedacht…
Temse – 21u23:
Het lopen gaat vlot. Mijn hiel doet wel pijn, maar het is draaglijk. Bovendien lijkt het droog te zullen blijven, wat zonder meer een positief effect heeft op mijn gemoedstoestand. Wouter heeft ondertussen de iPod aangesloten op de luidsprekers die met tape zijn vastgemaakt aan zijn fiets. De bonkende beats zorgen voor een constant tempo.
Op de scheldedijk passeer ik twee oude bekenden: iemand uit mijn schooltijd en een ex-Deltaan. Leuk om even een praatje te slaan en de verwachtingen te toetsen.
Weert – 21u31:
Wanneer we de scheldedijk aflopen draaien we het dorp van Weert binnen, waar zich de eerste controlepost bevindt. Ondertussen loop ik in vierde positie, maar enkele meters verder staat er een politiewagen te wachten: we lopen te snel. Wanneer de wagen even later vertrekt zijn we met 9 lopers. Ik tracht mijn gebruikelijk looptempo aan te houden. Dat is welliswaar te snel voor de Dodentocht, maar voor het eerst in maanden heb ik zin om te lopen. Ik heb, zo zal achteraf blijken, de eerste 7,4 kilometer afgelegd in 30 minuten, goed voor een gemiddelde snelheid van 14,8 km/u.
Branst – 21u50:
Voor mij loopt er slechts één loper wanneer ik de kerk van Branst voorbij loop. Hier staan Peter en Christine me toe te schreeuwen. Even verder sluit er een groepje aan bij mij, en met zijn drieën zetten we de achtervolging in op de eerste loper. Het tempo gaat danig de hoogte in.
Bornem – 22u00:
In de dreef naar het ziekenhuis toe is er een samensmelting vooraan. Eén loper versnelt, en in een vlaag van euforie steek ik een tandje bij. Het tempo vliegt omhoog, tot bijna 18km/u, wanneer we de mensenmassa in Bornem passeren. Rijen toeschouwers applaudiseren en schreeuwen ons toe. Geschiedenis wordt geschreven: ik passeer Bornem op een gedeelde eerste plaats!
Roddam – 22u19:
Na Bornem centrum gepasseerd te zijn laat ik bewust het tempo zakken. Mijn moment de gloire is voorbij, nu begint de overlevingstocht. Naar de controlepost in Roddam, Friesland Foods, is het slechts een aantal kilometer lopen. Na 1 uur en 19 minuten wedstrijd heb ik meer dan 17 kilometer afgelegd. Tot nu toe haal ik een gemiddelde van 13,32km/u, vooral door de snelle start.
Hingene – 22u35:
Nu volgt er een lang stuk van 7 kilometer, dat grotendeels langs de scheldedijk loopt. Het contrast kan niet groter zijn: van de vele café’s en standjes met discobar en barbecue, naar de volmaakte stilte aan de oevers van de Schelde. Ik heb mijn eigen tempo gevonden, en laat de andere lopers hun ding doen. Ruben loopt me voorbij, en we wensen elkaar succes. Ik weet dat ik hem alvast niet meer zal terugzien. Wouter maakt een grapje dat iedereen ofwel veel vertrouwen heeft, ofwel helemaal niet, vermits nog niemand gebeld heeft. Terstond gaat zijn telefoon over: Godelieve. Ik neem even de GSM over en sla een praatje, waarin ik haar geruststel dat ik vanaf nu zal doseren.
Wintam – 23u01:
We zijn twee uurtjes onderweg wanneer ik de matten in Wintam passeer, na 24 kilometer wedstrijd. Ondertussen is lopen zowat joggen geworden, al ligt het tempo nog boven de 10 kilometer per uur. De eerste echt donkere baantjes liggen achter ons, maar er zullen er nog een pak meer volgen.
Kalfort – 23u56:
Vorig jaar wist ik tussen Kalfort en Wintam al dat ik in Breendonk ging opgeven. Toen was de pijn in mijn teen niet te harden. Ook vandaag heb ik last, veel last zelfs, maar ditmaal moet ik geen rekening houden met een mogelijke bevalling. Door het ontbreken van dat soort zorgen kan ik me volledig focussen op de wedstrijd. Vlak voor Kalfort stretch ik een eerste keer. De temperatuur daalt gevoelig, en dat – in combinatie met 6 weken geen training – zorgt ervoor dat mijn spieren snel opstijven.
Na de lange rechte banen richting Kalfort passeer ik de scanning vlak voor middernacht, na 2 uur en 55 minuten. Mijn snelheid tussen Wintam en kalfort is voor het eerst gedaald onder de 10 kilometer per uur, vooral door de minutenlange stretching.
Breendonk (Duvel) – 00u43:
Op weg naar Breendonk krijg ik verschillende telefoontjes, vooral met de vraag wanneer ik zal arriveren. Volgens mijn schema (uit 2007, met aankomst om 11u) rond twintig voor een. De kou zorgt voor nog meer krampen. Om deze te bekampen zoek ik mijn toevlucht in Dextro Energy, met extra magnesium.
In Brouwerij Duvel zelf is de bevoorrading aangepast, maar die laat ik links liggen. Ik weet immers dat Godelieve buiten op me wacht, en ik vanaf dan twee begeleiders per fiets zal hebben.
Buiten wacht trouwens nog een verrassing: niet alleen mijn vader staat me aan te moedigen, maar ook zowat de hele Relegators ploeg is van de partij. Een opsteker van jewelste!
Londerzeel Sint-Jozef – 01u20:
Je moet het maar doen: op amper 2 kilometer van je eigen huis verloren lopen. Dit is nu al de tweede keer dat dit me overkomt tijdens de Dodentocht: ook in 2008 overkwam het me, in Steenhuffel. Ditmaal waren de pijlen dermate goed weggestopt dat zelfs de fietsers ze 2 keer voorbij gereden zijn.
Niet getreurd echter: aan het monument bij Blauwenhoek wacht een hele delegatie supporters: de Relegators, maar ook enkele leden van Kiwanis, waaronder Pascal en Emilie. Ik stop even op te babbelen, maar het is te koud om al te veel tijd te verspelen.
Steenhuffel – 01u55:
Normaliter staat vlak voor de brouwerij van de Palm het bord van de 50 kilometer te pronken. Ik stuur Wouter vooruit om zich alvast klaar te zetten met het fototoestel in de aanslag. Het blijkt een maat voor niets, want ik arriveer in de brouwerij zonder het bord gepasseerd te zijn. Daar staan opnieuw de Relegators te wachten, samen met mijn vader.
Ondertussen zijn we quasi halfweg (49km) en zijn we nog geen 5 uur aan het lopen (4 uur en 54 minuten).
Merchtem – 02u55:
Het stuk van Steenhuffel naar Merchtem voert ons traditioneel langs betonnen boerenbaantjes, tussen de velden. De sfeer zit er nog steeds in, ook al komen we vanaf nu geen levende ziel meer tegen.
Vlak voor de aankomst in Merchtem verlies ik mijn enige overgebleven ballon. Die hinderde trouwens meer dan je je kan voorstellen, maar toch vind ik het spijtig.
Na bijna 57km wedstrijd is het tijd om de benen even los te gooien. Gunter kwijt zich uitstekend van zijn taak :-)
Nu volgt, wat mij betreft, het zwaarste stuk: tussen Merchtem naar Buggenhout liggen 9,5 kilometer landwegjes, de langste resterende afstand in één stuk.
Buggenhout – 04u10:
Het is ondertussen diep in de nacht geworden wanneer we in de totale duisternis van Buggenhout Bos lopen. Ik kan me niet voorstellen wat het moet zijn om hier alleen te lopen, zonder verlichting. Je ziet werkelijk geen hand voor ogen, maar toch kwamen we geregeld lopers tegen die geen verlichting bij zich hadden.
Het losgooien van de benen heeft zijn vruchten afgeworpen, want ik heb geen krampen meer. Het tempo is zelfs lichtjes de hoogte ingegaan.
Lippelo – 05u32:
Tussen Buggenhout en Lippelo liggen ook bijna 10 lange kilometers, maar deze werden in 2 gesneden door de tussenstop in Opdorp. Een mooie tussenpost trouwens (zoals de organisatie hem noemt), alleen had ik er de gratis Minute Maid niet mogen drinken.
Op weg naar Lippelo begint de ochtendschemering zichtbaar te worden. Daarmee komt ook de grootste koude opzetten. In de bevoorrading graai ik enkele tassen koffie mee voor Wouter en Godelieve, die verkleumde handen hebben. Gunter houdt zich sterk, die drinkt geen koffie.
Door die koffiepauze missen we een foto bij het bord van de 75 kilometer. Volgend jaar moeten we beter afspreken.
Puurs – 06u26:
Het is spijtig dat, wanneer je zo dicht bij Bornem bent, je nog een extra lus moet maken. Gelukkigerlijk beginnen de zonnestralen ons alvast wat te verwarmen. In de bevoorrading zet ik me zowaar even neer, om even te genieten van een koude Cola. Al wat rest tussen Puurs en de finish zijn 20 kilometers. Het wekt dan ook weinig verbazing op dat ik de resterende kilometers mentaal probeer in te beelden met referentiepunten uit de 20km van Brussel.
Oppuurs – 07u07:
Tussen Puurs en Opuurs ligt vooral Broek. Mooie gronden voor een wandeling op een zondagmiddag, maar niet wanneer je al zoveel kilometers in de benen hebt. Ik loop mijn laatste stukjes, en schakel over op wandelen. Niet slenteren of zwalpen, zoals enkele jaren terug, maar stevig doorwandelen.
Sint-Amands – 07u55:
Een klein stukje wandelen naar Sint-Amands, dat als vanouds zowat de poort is naar de finale. De moraal is nog hoog, de muziek soms hilarisch. Gunter moest ons spijtig genoeg verlaten, wegens andere (voetbal-) verplichtingen.
Eenmaal we langs de spoorweg wandelen beseffen we dat het niet ver meer is tot aan de sporthal. De dijk wenkt!
Branst – 08u40:
De weg naar de dijk is wat hertekend, maar eindelijk bereiken we de Schelde.
In principe mogen fietsers niet meer op de dijk, maar daar vegen we onze voeten aan. De maatregel geldt vooral voor deze namiddag, wanneer de grote massa passeert, en voor de wielertoeristen. Niet zozeer voor fietsers aan 8km/u :-)
Onderweg naar de legendarische Zates passeert er een wandelaar me, die vraagt hoever het nog is. Dankzij de GPS kan ik antwoorden, en ik besluit aan te pikken. Het tempo gaat terug wat omhoog.
Het bruggetje op en af bij Zates, en we beginnen aan de laatste 5,4 kilometer.
Bornem – 09u31
Zoals steeds duurden de laatste 5 kilometers het langst. Vraag me niet hoe het komt, maar telkens opnieuw doe ik dezelfde vaststelling. Is het omdat je zo uitkijkt naar het einde? Komt het door de lastige klimmetjes? Of is het puur psychologisch?
Gelukkigerlijk heb ik nog steeds gezelschap: Godelieve en Wouter (met de fiets), en de wandelaar die me nu al 6 kilometer gezelschap houdt en ervoor zorgt dat het tempo zelfs iets te snel gaat.
Bij het bord van 1 kilometer vraag ik Wouter en Godelieve om alvast naar de finish te gaan. Ze mogen met de fiets toch niet naast mij blijven, en anders zouden ze de finish missen.
De laatste 750 spelen zich af tussen de dranghekken. Veel supporters staan er niet, zeker niet vergeleken met gisterenavond, maar dat maakt de aanmoedigingen er niet minder om.
Na de laatste bocht staat mijn delegatie: Godelieve, Wouter, Opa en… Laurens. Die is blij om zijn papa te zien, en heeft zelfs bloemetjes mee!
Hij mag mee over de finish, maar daar heeft hij niet zo’n zin in, blijkbaar.
Samenvatting:
Vooraf gaf niemand een cent voor mijn kansen. De beste prognoses gingen tot Breendonk.
Ik verbaasde mezelf door mijn tempo tot kilometer 15. Als eerste door Bornem lopen geeft een kick die ik nog nooit eerder meemaakte. Dat is iets wat ik bij een volgende deelname absoluut opnieuw wil realiseren.
Moest ik wat meer kunnen trainen hebben de afgelopen weken, dan had ik minder snel krampen gekregen en had ik langer aan een hoger tempo kunnen lopen. Zeker tussen kilometer 37 en 50 verspeelde ik vele minuten met stretching. Vaak preventief, maar desalniettemin noodzakelijk.
Het wandelen was veel beter. Het tempo bleef steeds boven de 6 kilometer per uur, ook zonder tussentijdse loopsprintjes.
En de aankomst, die bleef zwaar.
En volgend jaar? De Dodentocht gaat steeds plaatsvinden rond Laurens’ verjaardag, wat het organiseren van feestjes er niet makkelijker op maakt. En mijn zoon krijgt voorrang. Maar we zien wel, je wete immers nooit wat de toekomst brengt…
