Glaasje op, laat je glijden

Teambuilding is vaak, zoals de meeste extra-professionele gebeurtenissen, een goedkoop excuus voor vertier buiten het gezin, wat regelmatig resulteert in overmatig alcoholgebruik.
Men dient bij deze opmerking wel notie te nemen van de sector waarin men tewerkgesteld is: het spreekt voor zich dat (op dat gebied) notoire beroepen zich vaker aan deze feiten vergrijpen dan bijvoorbeeld informatici.

Hoe dan ook: gisteren was het weer tijd voor een teambuilding bij Agfa Gent.
Op de kalender stond een uurtje schaatsen op de openluchtbaan onder het belfort, een wandelingetje over de kerstmarkt, een speech van onze team lead, en een fondue-maaltijd.

Na het werk zat de sfeer er al goed in, en eenmaal de troepen verzameld waren begaven we ons richting ijspiste.
Wegen het strakke schema was het op dat moment echter niet mogelijk de piste te betreden, waardoor we eerst de kerstmarkt bezochten.
Alhoewel, bezochten is misschien een groot woord: we liepen voorbij de kraampjes op onze zoektocht naar een jeneverkraam.

Eenmaal iedereen voorzien was van de nodige geestrijke drank, werd het tijd om terug te keren naar de ijspiste.

Hoewel geen enkele van de collega’s beschuldigd kon worden van een uitgebreide schaatservaring, durfde ongeveer een derde van ons team het niet aan de piste te betreden.
Desalnietemin slaagden we er toch in onszelf redelijk op de been te houden, en af en toe zelfs een acrobatische beweging in te zetten.

Na de inspanning, de ontspanning, en deze werd (alweer) gevonden aan de bar.
Jenever olé.

Naarmate de inhoud van de fles begon te dalen, steeg het animo in de stem, en begeleid door zacht gezang begaven we ons naar restarant Lucifer, waar ons een fondue-dinner stond te wachten.

Een heerlijke maaltijd later werden de oogjes klein, en na de koffie verkozen dan ook velen het hazenpad.

Naar verluidt besloot een harde kern de festiviteiten verder te zetten in de binnenstad, maar de discretie verbiedt me namen te noemen. :-)

Maasmechelen != Maastricht

(Voor de informatica-leken: ‘!=’ betekent ‘is niet gelijk aan’)

Vrouwen en hun richtingsgevoel/intuïtie… (of het gebrek eraan)

Met de kerstdagen voor de deur komt ook dat onvermijdbare moment eraan: het aankopen van kerstcadeau’s.

Wegens de drukke bezigheden, zowel op het werk als daarbuiten bleef er dit jaar totnogtoe bitter weinig tijd over om aan deze verplichtingen te kunnen voldoen.
Vandaag hadden zowel Godelieve als ik echter onze agenda zorgvuldig vrijgehouden, zodat we de tijd hadden om te gaan shoppen.
Zo stond er zowel een bezoek aan Makro als Maasmechelen Village op het programma.

We reden eerst naar Makro, maar besloten al snel de steven te wenden richting Limburg, wegens absolute overrompeling te Machelen.

Hoewel we over een GPS beschikken, hadden we deze achterwege gelaten.
Hoe moeilijk kan het immers zijn naar Limburg te rijden en vervolgens afrit 33 te nemen?

Eenmaal op de E313 onstond er in de auto echter een verhitte discusie: Godelieve was van oordeel dat we in Lummen de E313 moesten blijven volgen, ‘omdat daar ook een 3 in voorkomt’, ze ‘pertinent zeker’ was, en omdat ik ‘moest leren vertrouwen op vrouwelijke intuïtie’.
Als man kan je daar bijzonder weinig tegen inbrengen, en het argument dat we vorige week nog naar Nederland gereden waren via de E314, en toen Maasmechelen gepasseerd waren, maakte weinig indruk.

Dus vervolgden we vrolijk onze weg richting Limburg. Afrit na afrit zoefde voorbij, en eenmaal aan afrit 33 gekomen besefte ook Godelieve dat we kilometers uit de buurt zaten.
In plaats van naar Maasmechelen waren we in de buurt van Maastricht uitgekomen.

Godelieve suggereerde 2 opties: doorrijden naar Maastricht, en daar gaan shoppen, of volledig terugrijden naar Lummen, en daar dan toch de E314 nemen.
Deze keer was het echter de mannelijke rede die zegevierde, en met behulp van een ouderwetste landkaart werd langs kronkelige binnenwegen de weg naar de E314 gevonden.

Na een goed anderhalf uur bereikten we dan uiteindelijk onze ultieme bestemming: Maasmechelen Village.

Maasmechelen Village is zowat de natte droom van de kredietkaartmaatschappijen: een artificieel winkeldorp, ingericht in de stijl van Disney’s Main Street, dat pretendeert aan Outlet Shopping te voorzien. Van die zogezegd tot 60% lagere prijzen valt bijzonder weinig te merken, maar dat kan ook aan de periode van het jaar liggen.

Alles wordt in het werk gesteld om het de bezoekers zo aangenaam mogelijk te maken: de ruime parking is bemand door parkeerwachters die je feilloos een plaatsje toewijzen. Deze parking, centraal in de ‘Village’ gelegen, zorgt ervoor dat niemand al te ver moet stappen om het park te kunnen betreden, en creëert dadelijk een gevoel van veiligheid.

Dat is ook de eerste indruk wanneer men de eigelijke winkelstraat betreedt: gezelligheid ten top.

Er was op deze zondag welliswaar een massa volk, maar door de ingenieuze architectuur van zowel het dorp als de winkels individueel werd dit nooit als storend ervaren.
Godelieve, anders als de dood voor overdekte winkelcentra, kuierde vrijelijk langs etalages en flaneerde gezwind van winkel tot winkel.

De obligate resto’s en standjes waren ook van de partij, en kenden vanzelfsprekend een grote opkomst.
Ook wij lieten ons verleiden tot een hot-dog uit het vuistje, bij wijze van middagmaal.

Drie uur later zat ons bezoek erop, en moesten we concluderen dat we geen enkele kerstinkoop verricht hadden. De inhoud van onze kofferbak bleef beperkt tot 2 hemden voor Godelieve.

Niet getreurd: op de terugweg deden we dan toch nog, met de moed der wanhoop, Makro aan, waar we alsnog menig presentje op de kop konden tikken.
De voet van de kerstboom zal dus ook dit jaar niet verstoken blijven van geschenken.

Steakfeesten Delta

Ondanks een fel terugschroeven van mijn voetbalactiviteiten bij Delta, besloten Godelieve en ik vanavond nog eens met zijn tweetjes uit te gaan eten, op de jaarlijkse steakfeesten van Delta.

Steakfeesten is een vlag die de lading niet helemaal dekt: behalve steak kan je ook hertenfilet krijgen, scampi’s, ossetong, en nog meer van dat fraais.

Op Delta komen voelt altijd aan als thuiskomen.
Ook al zullen de meeste sporters dat wel denken van de club van hun origine, maar toch heeft Delta wat speciaals. Daar kunnen mijn jaren in Tisselt en Leest weinig of niets aanveranderen. Integendeel, net daardoor weet ik Delta des te meer te appreciëren.

Het eten was zoals steeds overheerlijk, en aan een aanvaardbare prijs.

Van het gezellig met zijn tweetjes eten kwam er echter niet zoveel in huis: ons tafeltje werd bevolkt door een horde bestuursleden, collega’s en supporters van de club.
Tussen de conversaties in slaagden Godelieve en ik er toch in ons maal te verorberen. :-)

Voor mij was het een bijzonder fijne ervaring, te beseffen dat zoveel mensen op je rekenen, en ernaar uitzien terug samen met je in één ploeg te spelen. Ik hoop dan ook snel mijn ‘lange messen’ weer van onder het stof te kunnen halen, om verder de kleuren van de ploeg van m’n hart te kunnen verdedigen.

Goedgevulde zondag

Dit was me het dagje wel: na slecht 3 kwartier slaap een container vullen met leien, om vervolgens na een douche en een stevig middagmaal weer op pad te gaan.

De leien zijn nu eindelijk verwijderd, zodat het dak vrij is voor werken.
Sympathieke man, maar een ondertoon van cynisme en concurrentie tussen de containerbedrijven is onmiskenbaar aanwezig.

Daarna moesten we naar D&C Interieur om er het technisch plan van onze keuken af te halen.
Blijkbaar zullen er nog kleine aanpassingen nodig zijn aan het huidige plan, om de keuken met alle aanhorigheden op de juiste plaats te kunnen positioneren.

Tenslotte wendden we de steven richting Schoten, vanwaar we in het gezelschap van Kevin & Amber onze reis verderzetten richting Valkenburg.
In de beroemde mergelgrotten onder de Cauberg bezochten we een unieke kerstmarkt.

Eindelijk eens geen aaneenschakeling van Glühwein-standjes, maar kramen waar zowaar koopwaar werd uitgestald.
Na enkele uurtjes kuieren en genieten van de sfeer begaven we ons terug naar Willebroek, zodat we ietswat uitgerust aan de nieuwe werkweek zouden kunnen beginnen.

Q-Quiz

Teambuilding: vaak worden er onder dat mom gewoon wat pintjes gedronken, collega’s onder elkaar, maar niet zo bij Agfa Healthcare Gent.
Daar ging vanavond de eerste editie van de Q-quiz dooor: een quiz van en voor de werknemers van Agfa.
Iedereen was uitgenodigd, maar de uitnodiging was geen verplichting.

Ondanks alles was de bijeenkomst enorm, en zo mochten een zestigtal gegadigden in groepjes van 4 of 5 de arena betreden.

De categorieën waren divers, en de vragen origineel (en aartsmoeilijk).
Een degelijke voorbereiding ten spijt ging ons team deels de mist in. En daar had ik zonder meer de hand in: ik faalde jammerlijk in de bierdegustatie-proef, en ook bij de muziekvragen kon ik mijn team weinig bijgevoegde waarde bezorgen (maar als excuus: het was niet echt mijn genre).

Het was een prettige avond, en ik neem mijn hoedje af voor de organisatoren, die een quasi foutloze quiz wisten samen te stellen.

Ons team eindigde in het peleton, met een zevende plaats op twaalf ploegen.

Wedstrijdje voetbal

Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb voor het eerst in weken nog eens mijn veldvoetbalsloffen aangetrokken.

Reden was de vriendschappelijk (uhum) wedstrijd tussen de Leuvense café’s De Colff en Alegria.
Als webmaster en voormalig barman van De Colff kon ik dan ook niet op de afspraak ontbreken.

Op de terreinen van het sportkot in Leuven werd de strijd der Titanen beslecht.

Inzet was er zonder twijfel: het verliezende café engageerde zich ertoe 2 vaten te trakteren in het winnende café.
En aangezien Wim, de baas van De Colff op voorhand reeds orakelde dat hij onder geen beding 2 vaten wou betalen, wisten we wat gedaan.

De vele toeschouwers konden genieten van een hoogst aimabele wedstrijd, waarin De Colff duidelijk de maat nam van Alegria: 10-6. Rekening houdend met de 6 afgekeurde doelpunten, kunnen we het wel een verdiende overwinning noemen.

Enig minpuntje: de afwezigheid van douches na een wedstrijd op een hoogst zompig speelveld…

Alle wegen leiden naar…

Dezer dagen beschikt de moderne mens over routeplanners, internet en GPS, en toch slagen Godelieve en ik er in anderhalf uur te rijden over een tripje van amper 15 kilometer.

We hadden afgesproken met Peter en Veerle, een koppel dat we leerden kennen op onze reis naar de Dominicaanse Republiek.

Na wat mailtjes en SMS’jes heen en weer prikten we een datum op de kalender, en dat bleek vandaag te zijn.
Het was een gezellige avond, mits wat vertraging.

Twee koppels, die beide op de rand van een eigen woning staan hebben veel aan elkaar te vertellen, zeker wanneer en teruggegrepen wordt naar de vakantiefoto’s.

En dan was er nog Cyriel, de huiskater en belhamel van dienst die voor het nodige vertier zorgde.

De oorspronkelijke bedoeling was om samen iets te gaan drinken, maar toen we de eerste maal op ons horloge keken, beseften we dat we ondertussen al veel te laat geworden was.

Bedankt Peter & Veerle voor deze toffe avond, en hopelijk tot gauw!

Sneeuwpret…. NOT

Vanavond stond er een bezoek aan Cocoon/Design Brussel op het programma, in het gezelschap van Gunter.

Je kent dat wel: wat bijbabbelen, eerst een hapje gaan eten, rondkuieren, enzovoort.

Spijtig genoeg gooide Koning Winter roet in het eten: een sneeuwtapijt sierde de wegen toen we de taverne verlieten, zodat we noodgedwongen weer huiswaarts dienden te keren.

Voorlopig hebben we dus geen inspiratie voor ons toekomstige interieur kunnen opdoen…

Het eten daarentegen was we een belevenis: in Brasserie Kizzy (langs de A12 in Londerzeel) betekent een grote portie echt wel een grote portie.

Ik sta gekend als een ‘goede’ eter, maar van de portie spaghetti die me voorgeschoteld werd, heb ik drie volle maatijden kunnen halen.
Ook de ribbetjes die Godelieve wou verorberen bleken een maatje te groot, maar daar had Zeno dan weer geen enkel bezwaar tegen ;-)

Samengevat was het een uiterst gezellige avond, die welliswaar niet de afloop kende die we voor ogen hadden, maar het was fijn nog eens kunnen bij te babbelen met Gunter (en met elkaar).

Camogli

Zaterdagavond hadden we met Kevin & Amber afgesproken om nog eens een hapje te gaan eten, want het was weer veel te lang geleden dat we elkaar nog ontmoet hadden.

Het was dan ook meer dan tijd dat we nog eens konden bijbabbelen.

Plaats van afspraak: restaurant Camogli in Mechelen, een klein gezellig Italiaans pastahuis.

Nadat Kevin ettelijke kilometers verkeerd gereden was kwamen we toch op de bestemming aan, en werd het een uitgelezen leuke avond.

Toneel

Onstpanning moet er af en toe zijn.

Daarom bezochten Godelieve & ik gisteren een toneelvoorstelling van een plaatselijk gezelschap.

Ondanks onze vermoeidheid werd het een aangename avond, en het niveau van de acteurs overtrof onze verwachtingen.

Minder leuk nieuws kwam er vanuit Delta-hoek: Jos Verhoeven, jarenlange steun en toeverlaat van de club, en onze interim-afgevaardigde, is donderdag plots te komen overlijden.

Onze innige deelneming gaat uit naar al wie Jos dierbaar was, zijn familie en vrienden.