We made contact!

Na weken afwachten en vruchteloze telefoontjes is Godelieve erin geslaagd dinsdag de notaris aan de lijn te krijgen.
Volgens de notaris is de vertraging niet te wijten aan haar of de bewindvoerder, maar aan de schatter.
Zijn schattingsverslag bestond erin een waarde te definiëren die gebaseerd is op de toestand van het huis, nadat de noodzakelijke werken zouden uitgevoerd zijn.
Buiten een generische beschrijving van deze werken vinden we geen verdere details in het schatingsverslag.

Omdat Godelieve en ik er niet mee akkoord gaan twee maal voor deze werken te moeten betalen, vroegen we om een herziening van de lijfrente.
Deze is gebaseerd op de actuele verkoopswaarde van het huis.
En laat er nu net in het schattingsverslag staan dat: ‘Het huis, in de staat waarin het zich bevindt, is amper verkoopbaar te noemen, en al helemaal niet verhuurbaar.’.

We hebben op dit moment dus vier betrokken partijen, waarvan er 3 de hete aardappel naar elkaar doorschuiven.
We hebben de bewindvoerder, die al verklaarde dat het eerder (door de notaris) geschatte bedrag onvoldoende was.
Er is de notaris, die probeert de gulden middenweg te vinden tussen werkelijkheid de actuele waarde) en droomwereld (de vraagprijs van de bewindvoerder).
Tenslotte is er nog de schatter, die, in een poging de bruggen tussen hem en de bewindvoerder niet te verbranden, een zeer ambigue schattingsverslag opgesteld heeft, en momenteel uivluchten zoekt om toch maar niet tot een realistische schatting te komen.

Zoals wel vaker de laatste maanden is het dus weer afwachten geblazen, en telkens de telefoon gaat te hopen dat er eindelijk (goed) nieuws is.