Waarom is het zo moeilijk…

… om telkens opnieuw met lopen te beginnen?

Vroeger (hoor me bezig!) had ik daar geen enkele moeite mee. Ik bond, ook buiten het seizoen, de schoenen aan en liep regelematig een rondje. Nu heb ik echt al zware motivatie nodig om me nog eens hollend door de straten te begeven.

Zo was het sinds 14 augustus geleden (de Dodentocht) dat ik nog gaan lopen was. 74 dagen maar liefst. Toegegeven, er is veel gebeurd sindsdien, vooral gerelateerd aan een allerschattigst knulletje dat on sgezinnetje kwam vervoegen.

En toch… Waarom telkens dat verval na een lange trainingsperiode of grote wedstrijd? Van na de 20km van Brussel lag de riem er al grotendeels af: er werd minder op eten gelet, er werd veel minder gelopen, … De wedstrijden die nog volgden waren verplichte nummers, terend op een goede basisconditie. En daarna werd het nog wat drukker (Personal IT, de discobar, de Schuimfuif, het gewone werk, …) en verschoof lopen helemaal naar het achterplan.

Nu zijn we er terug aan begonnen. Niet met vernieuwde moed, nee, zelfs een beetje met tegenzin. Maar toch: het is nodig. Na een weekje diëten staat de teller op minus één kilogram. Nu alleen nog de zin in lopen terugvinden, en alles komt wel goed.

En het goede voornemen? Het zijn er meerdere: voldoende gewicht verliezen, opnieuw een degelijke loopconditie opbouwen, eventueel de zin in lopen terugvinden, en vooral: nadien niet in het zwarte gat vallen.