Geheugen
Een gesprek vanmorgen op de werkvloer. Over geheugen, over ouder worden, over rusthuizen.
En dan… de vraag. “Wat zou het ergste zijn om te verliezen: je lange-termijn of je korte-termijn geheugen?”
Gevolgd door de verschillende, snel gevormde meningen. Quasi consensus dat je beter je lange-termijn geheugen verliest dan je kort-termijn geheugen.
En daarna, de randproblematiek en bijkomende vragen:
- Kan je uberhaupt wel eerst je lange-termijngeheugen verliezen? Alzheimer bijvoorbeeld tast eerst de korte termijn aan.
- Als je je korte-termijn verliest, bouw je dan nog verder aan je lange-termijn? Of is er een punt nul: vanaf hier starten je (lange-termijn) herrineringen?
- Wanneer je lange-termijn aftakelt, begint dat dan vooraan of achteraan? Of zijn het losse gedachten die je ontglippen?
Uiteindelijk blijkt nog maar eens hoe weinig we van ons brein kennen. De grove motoriek (armen, benen, etc.) en hoe deze aangedreven wordt (longen, hart en bloedvaten) snappen we wel, maar de hele programmatuur (de hersenen) is een blinde vlek.