Rijden, rijden, rijden

Er gingen heel wat telefoontjes en mails aan vooraf, maar uiteindelijk hebben we gisterenochtend toch deelgenomen aan Brussel-Opwijk, een semi-klassieker van de V.W.B.

Gezien de weersomstandigheden (regen en harde wind) besloten we om de 90km links te laten liggen, en te focussen op de 60km.

Har parours:

• Opwijk
• Van Doorekens berg (beklimming)
• De Werker
• Baardegem
• Meldert
• Essene
• Eksterberg (beklimming)
• Hekelgem kerk
• Affligem bierketel
• St. Katarina-Lombeek
• Ternat
• Wambeek
• Terlinden
• ‘t Hol Kassei (beklimming)
• Schepdaal
• St. Gertrudis-Pede
• Ijsberg (beklimming)
• St. Martens-Bodegem
• Ternat
• Ternat Industriezone
• Moret (beklimming)
• Asbeek
• Putberg (beklimming)
• Notstraat (beklimming)
• Mazenzele
• Opwijk

Het parcours had zeker enkele mooie hoogtepunten – letterlijk en figuurlijk – maar begaf zich iets te vaak langs en over drukke steenwegen. Gelukkig hield de regen het na 30km voor bezien, maar dat bracht weinig soelaas voor onze volledig verkleumde handen en voeten.
Ondanks alles hadden we toch een gemiddelde van 25 km/u. Niet geweldig, maar zeker niet slecht.

Conditie: status na 5 weken

35 Dagen. Of 5 weken. Het lijkt op zich niet zo lang, maar het voelt wel zo.

35 Dagen:

• Waarop ik in totaal 5,6kg ben kwijtgespeeld. Goed voor een gemiddelde van 160 gram per dag. Dat is meer dan 1kg per week.
• Waarop ik 4,6kg vet ben verloren. Dat zijn 3 volle flessen bruiswater, die ik niet meer moet meezeulen.
• Waarin ik slechts één keer heb genipt van een glaasje champagne. Geen bier, geen wijn, geen degustiefje, niets alcoholisch.
• Waarin ik nog steeds geen snoep/chocola/chips heb gegeten. Ondanks ontelbare lekkere dessertjes zien passeren. Ondanks zelfgebakken appelcake. Ondanks continue tegenwoordigheid van snoep op het werk.
• Waarin Ik 10 maal gevoetbald hebt, 8 keer ben gaan lopen en 1 maal ben gaan fietsen.

Nog 111 dagen tot de 20km van Brussel…

Voornemens

Zoals de meesten worden er hier ook vlotjes goede voornemens gelanceerd met de intrede van een nieuw jaar.

Voor mezelf is hetr voornemen simpel: gezonder leven. Minder snoepen, minder stress, meer sport.

Eigenlijk is dat exact hetzelfde voornemen dat ik mezelf elk jaar rond deze periode maak: om klaar te zijn voor de wedstrijden in het voorjaar (april – mei) wordt snoepgoed gerantsoeneerd en een trainingsschema opgesteld.

Waarom is het dit jaar dan anders – lees: moeilijker?
Omdat ik, sinds mijn vaderschap, amper nog aan sporten toekom. Eén à twee wedstrijdjes zaalvoetbal per week kan je nauwelijks sport noemen. De tijd waarin ik dagelijks de loopschoenen aantrok ligt al ettelijke maanden achter mij.
Combineer dat met veel werk en weinig slaap, wat zich in mijn geval resulteert in het verorberen van astronomische hoeveelheden snoep en chocolade, en je beseft dat er me een lange weg te wachten staat.

We zijn het jaar alvast goed ingezet. Maandag was D-Day: no more candy, no more chocolates. Zondag er nog even flink ingevlogen, om de komende maanden te kunnen weerstaan. De confrontatie met de weegschaal aangegaan, een schema opgesteld en de wedstrijd gekozen.
En gesport! Zowel maandag (zaalvoetbal) als gisteren (lopen).

Het uiteindelijke doel? Niet als dusdanig gespecifieerd, maar een verlies van meer dan tien kilo zou welkom zijn, vijftien ideaal.
En dat zal vanzelf wel resulteren in betere loopprestaties, en een drang om te sporten tout court. Een lichaam in beweging blijft in beweging.

Ga ik het volhouden? Geen idee. De inertie vreet nog steeds, de zin in snoep is permanent en de drempel om te gaan lopen hoog.

Waarom is het zo moeilijk…

… om telkens opnieuw met lopen te beginnen?

Vroeger (hoor me bezig!) had ik daar geen enkele moeite mee. Ik bond, ook buiten het seizoen, de schoenen aan en liep regelematig een rondje. Nu heb ik echt al zware motivatie nodig om me nog eens hollend door de straten te begeven.

Zo was het sinds 14 augustus geleden (de Dodentocht) dat ik nog gaan lopen was. 74 dagen maar liefst. Toegegeven, er is veel gebeurd sindsdien, vooral gerelateerd aan een allerschattigst knulletje dat on sgezinnetje kwam vervoegen.

En toch… Waarom telkens dat verval na een lange trainingsperiode of grote wedstrijd? Van na de 20km van Brussel lag de riem er al grotendeels af: er werd minder op eten gelet, er werd veel minder gelopen, … De wedstrijden die nog volgden waren verplichte nummers, terend op een goede basisconditie. En daarna werd het nog wat drukker (Personal IT, de discobar, de Schuimfuif, het gewone werk, …) en verschoof lopen helemaal naar het achterplan.

Nu zijn we er terug aan begonnen. Niet met vernieuwde moed, nee, zelfs een beetje met tegenzin. Maar toch: het is nodig. Na een weekje diëten staat de teller op minus één kilogram. Nu alleen nog de zin in lopen terugvinden, en alles komt wel goed.

En het goede voornemen? Het zijn er meerdere: voldoende gewicht verliezen, opnieuw een degelijke loopconditie opbouwen, eventueel de zin in lopen terugvinden, en vooral: nadien niet in het zwarte gat vallen.

Lekker flesje

In tegenstelling tot sommige anderen, doet niet iedere blogger mee aan het wijnfestival van Carrefour. Gratis wijn of niet, Godelieve en ik hadden al meer dan twee jaar een lekker flesje bubbels klaarliggen. Dat smeekte al om gekraakt te worden sinds we trouwden.

En dat deden we dan ook, lekker met zijn drietjes, al hield Laurens het bij melk. Niet dat we iets speciaals te vieren hadden, maar soms moet je kleine zaken kunnen vieren. En dat deden we dan ook.

Bianchi: the final episode

Eindelijk: na meer dan 13 weken zonder koersfiets kan ik me terug op 2 wielen voortbewegen.

De trage raderen van Bianchi en Van Eyck brachten eindelijk 2 nieuwe fietsen tot in Aalst, waar Gunter en ik zaterdag naartoe reden.

We kregen, zoals verwacht, een duurdere kader, met daarop onze originele groep en wielen. Het werd een Coast-To-Coast (C2C) 928 Carbon. Een witte. Een lelijke witte. Infeite zelfs geen witte.

En wat deed ondergetekende dus zo snel mogelijk? Juist ja: de fiets onmiddelijk te koop aanbieden op Kapaza.

Ben je dus op zoek naar een koersfiets, maat 53, met splinternieuwe kader? Met wielen en versnelling die slechts 900 kilometer achter de kiezen hebben? Doe dan snel een bod op Kapaza. Ik doe er zelfs een – authentieke, Bianchi – drinkbus bij!

Toneel

Door de bezigheden van Godelieve en mezelf, zowel werk-gerelateerd als met de verbouwingen, is het aandeel ‘vrije tijd’ in ons leven sterk gedaald, zoniet tot nul herleid.

Vanavond was het tijd om daar een klein beetje verandering in te brengen: een bezoekje aan het amateurtoneel.

We konden ons, net als vorig jaar, wel vinden in het stuk, mede doordat we een deel van de acteurs kennen.
Maar zeggen dat dit meer ontspannend is dan een filmpje of iets dergelijks zou ik toch niet durven beweren.

Hoe dan ook: we zijn eens buiten geweest, en hebben hierdoor ook het lokale verenigingsleven gesteund.

Morgenvroeg volgt er echter weer de orde van de dag: verbouwingen!

Ideale maten

Godelieve en ik trokken ons gisteren eventjes terug uit de bouwwerken: op vraag van de bruidswinkel trokken we naar Antwerpen.

De maten van Godelieve moesten immers opnieuw worden opgemeten.

Naderhand stapten we eventjes de Ikea binnen, gingen snel iets eten, en reden we naar Leuven, voor de verjaardag van Kenneth.

Verjaardagslunch

Naar goede familietraditie brachten we met de familie en schoonfamilie een namiddag door in het restaturant, voor de verjaardagen van mijn tante en mezelf.

Met zijn twaalven genoten we van een wildmenu, met aangepaste wijnen.

Zoals steeds was de sfeer opperbest, en ook het eten viel best te pruimen: aperitiefje, carpaccio van hert, kreeftensoep, sorbet, fazant op Brabantse wijze en dessert.

Voor Godelieve was er echter geen dessert: zij mocht (moest) nog enkele uurtjes gaan werken…

Omstreeks half negen was ook de laatste ziel thuis, zodat we ook dat weer achter de rug hebben, en ons stillaan kunnen opmaken voor de feestdagen :-)

Duathlon Brecht

Vanmiddag ben ik door een hel gegaan.

Je mag me veel vragen, hoe gekker hoe liever, maar niets had me kunnen voorbereiden op wat me vanmiddag te wachten stond.
Of misschien wel: ik had kunnen trainen…

Enkele weken geleden nam ik deel aan de Triathlon van Viersel, mijn eerste triathlon.
Deze bestond uit 800m zwemmen, 20km fietsen en 5km lopen.
Op het zwemmen na ging dit heel vlot.

Omdat lopen over het algemeen mijn minst zwakke discipline is, besloten Kevin en ik ons voor de winterduathlon van Brecht in de schrijven.
De wedstrijd bestaat ui 6,2km lopen, 21,5km mountainbike en 3,1km lopen.

Ik voorspelde weinig problemen, want het lopen was een kolfje naar mijn hand, en hoe zwaar kan MTB nu zijn?

Zwaar blijkbaar.

Bij het startschot zoefde ik weg, zodat ik na de eerste loopronde (3,1km) doorkwam in minder dan 12 minuten, als achtste. In de tweede ronde liet ik mijn tempo bewust wat zakken, zodat ik, wissel inbegrepen, na 26 minuten aan de mountainbike proef kon beginnen.

Nu reed ik vroeger wel op zo’n stads-MTB, maar omdat ik vreesde voor mijn overlevingskansen daarop, had ik me een tweedehands competitiefiest aangeschaft. Een geluk bij een ongeluk: zonder die fiets had ik niet eens een ronde uit kunnen rijden, maar op een fiets rijden waar je nog nooit mee gereden hebt: ik raad het niemand aan.

Ik voelde al dadelijk dat de proef veel meer krachten ging kosten dan de 20km bij de triathlon: het constante schakelen, het optrekken na de bochten, de stuurvaardigheid om recht te blijven in de onvermijdbare modderstroken,… Het vrat energie.
Ronde na ronde liep de kracht weg uit mijn benen, totdat de eerste symptomen van krampen zich voordeden.
Op een recht stuk schudde ik de benen eens los, en ging dansend op de trappers staan.

Na net iets minder dan een uur fietsen bereikte ik de wisselzone. Bij het wisselen voelde ik het dadelijk al: hevige krampen in beide kuiten. Tegen beter weten ik begon ik aan de afsluitende loopproef, maar al na 100 meter moest ik met krampen stretchen tegen een boom. Tijd en klassement deden er niet meer toe: aankomen was al wat nog telde.
Naarmate de loopproef vorderde kreeg ik ook nog krampen in de hamstrings, zodat het een kunststukje werd om mijn benen dermate te bewegen zonder in kramp te schieten.

Uiteindelijk bereikte ik de finish, maar mijn gezichtsuitdrukking verraadde mijn gemoedstoestand: leeg.

Ook Kevin haalde de finish, sneller dan ik, maar met (waarschijnlijk) een ronde minder achter de kiezen.
Ook hij ging er volmondig mee akkoord dat zo’n winterduathlon met weinig te vergelijken valt.

Alvast bedankt aan onze supporters: zonder jullie was dit niet gelukt!

Het valt nog af te wachten of we op 11 november onze opwachting zullen maken in Kasterlee.